کوچه

آب را گل نکنیم:در فرودست انگار، کفتری می‌خورد آب.یا که در بیشهٔ دور، سیره‌ای پر می‌شوید.یا در آبادی، کوزه‌ای پر می‌گردد.آب را گل نکنیم:شاید این آب روان، می‌رود پای سپیداری، تا فرو شوید اندوه دلی.دست درویشی شاید، نان خشکیده فرو برده در آب.زن زیبایی آمد لب رود،آب را گل نکنیم:روی زیبا دو برابر شده است.چه گوارا این آب!چه زلال این رود!مردم بالا دست، چه صفایی دارند!چشمه‌هاشان جوشان، گاوهاشان شیر افشان باد!من ندیدم دهشان،بی‌گمان پای چپرهاشان جای پای خداست.مهتاب آنجا، می‌کند روشن پهنای کلام.بی‌گمان در ده بالا دست، چینه‌ها کوتاه است.مردمش می‌دانند، که شقایق چه گلی است.بی‌گمان آنجا آبی، آبی است.غنچه‌ای می‌شکفد، اهل ده باخبرند.چه دهی باید باشد! کوچه باغش پر موسیقی باد!مردمان سر رود، آب را می‌فهمند. گل نکردنش، ما نیزآب را گل نکنیم.#سهراب_سپهری  کوچه...

گرچه تنت را هنوز لمس نکرده تنمبوی تو را می دهد هر نخ پیراهنمدر رگ من جای خون می دود اکنون جنونچون که معطر به توست، هرچه نفس می زنمهم، همه ام سوختند، هم همه را سوختمخرمن در آتشم، آتش در خرمنمدر خودم آتش زدم غافل از اینکه کنونمن توام و اوفتاد خون تو بر گردنمفاصله ی عشق و مرگ، طی شده با پای منگر نپذیری تو نیست طاقت برگشتنمپشت در دوستی "کیستی؟" از من مپرسپیش تو من کیستم؟ تا که بگویم "منم"غلامرضا طریقی کوچه...